Młodzi Literaci

Aira

Podnieść podeptane
imię
z kafli samotności.

I odejść.
Za kruche drzewo
sinego szkła.

8 myśli pachnie
prologiem wrzosu.

Podnieść kurtyny
teatru ograniczeń,
w którym kiedyś
mieszkało
słońce.

W deszczu wspomnień
jest tyle niepogody.

Braku ducha.

Uleciały w niebo modlitwy
aby móc zastąpić
ból.

Przybić do drzewa
milknący stukot
kopyt.

I odejść pośród pierwiastków
ideologii.
Mając w duszy
smugę szablonu
Chrystusa

Lin.

Na podstawie tego utworu odnoszę wrażenie, że chcesz coś powiedzieć, być może coś ważnego, jednak gubisz się w formie. W wierszu jest dużo metafor, każda z nich mogłaby zostać umieszczona w oddzielnym utworze i nic by na tym nie straciły. Umieściłaś je razem. Może to dobre posunięcie, każda z nich jest ładna, zgrabna i powabna, ale ja odczuwam przesyt. Trochę ich za dużo, forma przyćmiła treść. I tak naprawdę, po przeczytaniu ostatniego wersu zupełnie nie wiem, o co Ci chodziło. Domyślam się tylko, ale domysłów jest zbyt dużo, są zbyt rozbieżne, nie da się ich ułożyć w jedną całość. Może jestem zbyt zmęczona, może jest zbyt późno.
Czy mogłabyś mi napisać, co chciałaś przekazać tym wierszem, o czym on jest? Wyślij mi prywatną wiadomość, jeśli możesz. Będę wdzięczna.

I jeszcze tylko jedno – nie podoba mi się forma zapisu cyfry. Powinno się je zapisywać słownie, chyba, że masz na myśli rok. Jeśli jednak jest to zabieg celowy, to się nie czepiam. Smile

.