Młodzi Literaci

Słoneczko

Agnieszka pochylała się nad stertą naczyń w zlewie. Myła, patrząc w okno pustymi oczami. Jej myśli wędrowały daleko, do dnia, w którym poznała Marcelego.
Był słoneczny lipcowy dzień. Dochodziła godzina piętnasta, nie chcąc więc marnować na przechadzkę zbyt wiele czasu, który mama zwykła zwać cennym, przyspieszyła kroku. Niebo było tak piękne, Agnieszka nie mogła się nadziwić jak te puchate chmurki mogą tak lekko unosić się nad ziemią, tworząc przecudny, niebieski świat elfów i duszków.
- O! to będzie miś koala – zaszczebiotała, podskakując na prawej nóżce – ha ha, a to domek tego misia, śliczne drzewko.
Agnieszka szła tak zamyślona polną drogą, z nosem utkwionym w chmurach, nie zauważyła nawet gdy zbliżyła się do przejazdu kolejowego. Słyszała tylko przejmujący huk, a zaraz potem zjawił się Marceli. To takie cudowne – myślała – dopiero co był na niebie a teraz jest tu ze mną!
Odłożyła na bok wypłukane naczynia, niesforny kosmyk włosów wymknął się i przesłaniał jej wzrok. Odgarnęła go i spojrzała na dłoń. Zupełnie nie wiedziała dlaczego jest taka pomarszczona i drżąca.
W domu w którym była, wszyscy byli jacyś dziwni, gdyby nie Marceli, który nadal ją odwiedza , pomyślałaby że oszalała i że ta ręka należy do starej osoby, a przecierz ona ma 10 lat! Tylko ta głupia kobieta w białym fartuchu wmawia jej że ma 70 i że mama już jej nie może odwiedzić. To takie bezsensowne!
- Och jak bym chciała już skończyć te głupie zmywanie, przecież muszę wyjść na dwór i popatrzeć na Marcelego i chmurki!

Sirocco

ale masz dziwny styl pisania mianiaturek. tak niesamowicie miniaturowych miniaturek. muszę ci jednak przyznać, że - abstrahując już od tego tekstu - że w twoim przypadku ta miniaturowość nie jest rażąca, wręcz przeciwnie: jest całkowicie na miejscu.

co prawda ten tekst nie specjalnie mi się podobał, ale wniosek wysnułam ^^