Młodzi Literaci

Słoneczko

Miał ciepłe oczy. Lubiła w nie patrzeć. Weronika miała trzydzieści lat i płomienno rude włosy. Teraz stała przy komodzie i wodziła palcem po zdjęciach pełnych wspomnień. W jej życiu królowała przeszłość. Dzisiejszy dzień się nie liczył.
Do drzwi zadzwonił dzwonek. Otworzyła.
- Witaj moja droga. Przyszedłem po ciebie –powiedział mężczyzna o oczach czarnych jak węgiel – wiesz że nie możesz tu zostać.
- Tak wiem – powiedziała w roztargnieniu – zaraz będę gotowa.
Weszła do sąsiedniego pokoju, chwyciła kilka ważnych dla niej rzeczy. Na końcu zabrała zdjęcie i przyłożyła do piersi. Tak wyszli.
Mężczyzna poufale objął ramieniem ciało Weroniki. Prowadził ją drogą w dół.
Chłodny jesienny wiatr niósł ze sobą zawodzące dźwięki. Ziemia szykowała się na jałowe dni.
Ludzi było mało. Szli prawie pustą ulica rozświetlaną ulicznymi latarniami. Takiej samotności nie czuła nigdy. Nawet kiedy odszedł i zamknął na wieki swe ciepłe oczy.
- Nie martw się. Teraz zaznasz szczęścia – powiedział mężczyzna w płaszczu odczytując jej myśli.
Weronika przytaknęła, choć nie była tego taka pewna. Chłód wieczoru przenikał ją do szpiku kości. Docierał aż do wnętrza jej duszy i zionął pustką.
Wreszcie dotarli na miejsce. Ułożyła się posłusznie pod drzewem. Była w parku, niektórzy twierdzili że to już las, taki duży...
- Śnij słodko – rzekł czarnooki pochylając się nad lezącą dziewczyną i musnął jej czoło wargami – niedługo przyjdę.
- I on też? – wymamrotała
- Tak, też. Śpij.
Czarna postać się oddaliła. Idąc chodnikiem stukał głośno o bruk.
„Jakby podkute” – pomyślała Weronika. Zasnęła.

Obudził ją dziwny blask. Odwróciła się i zobaczyła nad sobą wpatrujące się w nią ciepłe oczy.
- Witaj w domu.

herohealter

He he he

Czyżby to był Twój styl? Takie tam poetyckie obrazki? Samego w sobie owego stylu nie lubię bardzo, dlatego nie bardzo wiem, jak komentować.

Tylko powiem, że jakkolwiek po raz kolejny nie byłoby to oklepańczo powielone z wskazaniem na właściwa interpretację, w miarę mi się podoba.

I dobrze, że takie krótkie- mam siłę doczytać do końca.

Lin.

Nie podobało mi się. Taki temat do mnie nie trafia, przynajmniej nie dziś. Zapewne chciałaś coś przekazać, ale do mnie dotarła najwyżej połowa tych informacji.
Poza tym... styl.

Słoneczko

więc w skrócie - kosmaty przyszedł po Weronikę, ona poszła za nim, bo wcześniej zginął już jej luby. I to on mówi jej na końcu dzień dobry po drugiej stronie świata.

Interpunkcja - ech - fakt moja słabość.

ale tego ale do dzwonka nie pajemajut...

Sirocco

Sirocco

dobra, może nie jest taka zamotana. coś bym tam z niej wyciągnęła, ale na pewno nie to, co napisałaś, że to miało być.

hero ma rację, nie powinnaś tłumaczyć, o co chodzi. dając gotową interpretację, zmuszasz mnie, żebym się zorientowala, że niezrozumiałam twojego tekstu. podczas gdy moglaś to zostawić moim domysłom.

albo więc pisz bardziej jasno (do czego bardziej się przychylam) albo nie tlumacz, co chcialaś napisać (do czego, po dokładniejszym przemyśleniu, też się przychylam).