Młodzi Literaci

herohealter

"Psalm na kota (impresja)"

Leniwy mrużooki
w cętkowanej plamie cienia
łappoduszcza w słońcu mając
ogon prężny prężąc prężnie
w króciuteńkiej drzemce co trwa
tylko chwilę jak impresja
cały z plamek ułożony

leżał pod drzewem kot
chwalił mruczeniem Pana.

Sirocco

dla mnie wyborne, wyśmienite. całkowicie kocie.
tak plastycznie wierszujesz kota, że mam go przed oczami, w całej kociej okazałości.
czasem wiersze potrafią zdziałać naprawdę więcej niż najbarwniejszy opis prozą :>

Patiinka

Ah... Misiu, otworzyłaś Zeszyt (Zeszyt przez duże "Z")!
Ale czad!
Jak ja tego dawno nie widziałam!
Tęsknie za tym!
Ale cudnie, cudni, że ten wiersz dałaś.
Co prawda, nie pamiętam co kiedyś o nim mówiłam/pisałam, ale...
Ale teraz ma nowe znaczenie, jakieś bliższe. Tylko trochę mniej składny. Może to przez poezję Twardowskiego tak wybrzydzam? Smile

Sceptic

Ładnie, kocio.

W pierwszej zwrotce czegoś brakuje. Używasz imiesłowów czynnych, a to sugeruje odbiorcy, że zaraz będzie właściwe orzeczenie zdania, a tymczasem go nie ma, przez co wiersz traci spójność, staje się zlepkiem (bardzło ładnych skądinąd) epitetów, metafor i neologizmów. Ja wiem, że poezja nie zna norm, ale gdyby przyjrzeć się formom czasowników, możnaby ten wiersz porównać do zdania:
Leżąc na łóżku i słuchając muzyki (dwa imiesłowy czynne), zmęczony całym dniem pracy (imiesłów bierny), miał wszystkiego dość i postanowił wyjechać z Warszawy (dwa razy w czasie przeszłym).
Coś w nim gramatycznie i logicznie nie gra. I tak samo nie gra w tym wierszu. Być może miałaś w tym jakiś zamiar, ale ja go nie dostrzegam.

Poza tym (drobnym) zarzutem - naprawdę dobrze. Pogodnie, szczęśliwie i kocio.

herohealter

Tak, mi właśnie o to chodziło. Żeby tak rozbić zdanie na plamki, żeby to wyglądało jak impresja (czy mi sie udało, to już wasze), którą jesty również kot w rozedrganym słońcu.....jak tam chcecie.

Poza tym przyznaj, Sceptic, że głupio by brzmiało "Leżący pod drzewem kot chwalący mruczeniem Pana".

Sceptic

Owszem. Ale mój zarzut tyczy się pierwszej części wiersza, w której brakuje mi jakiegoś czasownika, który nie byłby imiesłowem. A nawet gdyby w tej drugiej części użyć nie czasu przeszłego, ale teraźniejszego, już byłoby lepiej. Mniejsza o to, poezja, jak już powiedziałem, nie zna norm, co więcej powinna tych norm unikać.