Młodzi Literaci

Akzseinga

„Nie-szczęście”

zamknęłam świat wewnątrz dłoni
ścisnęłam mocniej
by nie stracić sensu

przyglądam się wielkiemu nic wokół
zegar stanął w miejscu
czas się nie zatrzymał
on przestał istnieć

ktoś idzie obok
podziwia srebrną kulę na niebie
odmierza kolejne sekundy minuty godziny lata
tęskni
w swej dłoni trzyma cudzą dłoń
moją dłoń

ktoś idzie obok
o! to mój świat
odmierza kolejne sekundy minuty godziny lata

hej! przecież szczęśliwi czasu nie liczą...

zamknęłam świat wewnątrz dłoni
wypadł

Sceptic

Przepraszam za to co napiszę, ale przedzierałem się przez ogrom twoich wierszy właściwie już bez nadziei na jakieś mocne poruszenie, gdy nagle odkryłem ten wiersz. Jest naprawdę dobry, i choć twoja poezja do mnie nie dociera, to po jego przeczytaniu nie mogę się nie zgodzić ze stwierdzeniem, że drzemie w tobie poetycki potencjał.

Masz taką tendencję, powtarzającą się i w tym wierszu, że na końcówkę zmieniasz i burzysz rytm wiersza. Czasami jest to nawet zrozumiałe, ale tutaj mnie zabolało. Końcówka, moim zdaniem, do zmiany.

I jeszcze jedno: poetycko jeste okropnie, okropnie nierówna. Wśród mnóstwa pustosłowia masz pojedyncze prawdziwe perełki. Może warto pisać nieco mniej, "pomysły poetckie" zapisywać gdzieś na brudno i dopiero potem powoli, w skupieniu nad nimi pracować.

Akzseinga

Sceptic, musimy mieć inny gust literacki i poetycki. Spośród wielu moich wierszy, ten lubię prawie najmniej. Ja nie lubię przegadanych wierszy, które mają za zadanie wzruszyć do łez czytelnika, tak by przeszedł katharsis. Oczywiście w moim wydaniu ; ) Czy takie naprawdę jest zadanie każdego wiersza? I nie wymagam też, żebyś rozumiał, akceptował i podziwiał moje nagłe zaburzenia rytmu w końcówkach. I proszę - nie udzielaj mi rad, które mogłyby mi pewnie tylko zaszkodzić. Piszę jak chcę, kiedy chcę. (I przez to wierszy mam znacznie więcej niż te tutaj.) Zresztą - teraz to i tak czas przeszły. W kaźdym razie dzięki za komentarz i szczerość. Doceniam.

pozdrawiam,
Akzs.